Görebiliyorum aşklarını, kibirlenip Aşk’ımdan,
küçük görüyorum yine seni bu çerçeveden,
bilmem, ben senden başka bir şey bilmem.
Aşk evrenimin en büyüğü de sensin ya, utanırım.

Kusuruma bakma, Aşk, Çam Oğuz’u yakar, içten-içe,
bundan bulamam yönümü, kirpiklerim kördüğümlü,
zerre ışık sızar gözkapaklarımdan, buğulu bakarım,
buna rağmen görüyorum, bildiğin ölüyorum ya hani.

Senin de zerre umurunda sayılmam hani, öyle değil mi?
Göğüs kafesimi parçalayıp yaran depremin eseridir Aşk,
sigaramın dumanı, Aşk Gölgesi’nin sisidir, göz göremez,
bu karanlıkta, kalbimin nuruyla azıcıkta kibirli görürüm.

Seni Sana düşündürmekte mantıksız ya, ne karışık kafiye,
olsun, sermayesi Aşk’tır ilhamımın, nasıl olsa bitmemekte.
Aşk’ta mantık değil de Martı boldur, Oğuz hepsini doyurur,
Levh-i Mahfuz Aşk doludur, benim, Sen ateşimde buradadır.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 363