Üzüntü, gitmenden yüz bulup,
yüzümü üzgünlüğe boğdu, boğuldum.
Çocuktum, seni sevmekten, oyunları,
oyuncağımı unuttum kaldırımlarda.

Kaldırıldı hasat aşk toprağından,
Yağmur Ağacı filizlenip, büyüdü,
Aşk’ın Gölgesi’in de büyüdü sevgim,
gökyüzüme sığmayıp, üzüntüm oldu.

Yeryüzünde olduğuma bakma sen,
gökyüzünü omuzlarımda taşırım ben,
bulutlar kuş bakışı izlediğinden aşkımı,
üzüntümden ağladılar da Yağmur yağdı.

Toprak yüzümün sakallarına berekettir,
gücü yeterse başkasının seni yazmaya,
ben vazgeçip, giyotine giderim bilinçli,
sensizlik yüzünden bu kadar bilinçliyim.

Oğuzhan Deniz * Aşk Gölgesi / 098