Umurumda değilsin artık,
gözlerin de,
bakıp arıyorsun aynı ışıkları yeniden,
bir çıkış yolu bulup gönlümden,
kaçacaksın,
buna izin vermediğim için pişmanım.

Elimden gelse vazgeçerdim,
vazgeçemiyorum,
utanmıyorum sen inadımdan,
senden ordular,
yıkmaya çalışıyorlar gönül kalemi,
ölüyorlar,
işte bu şekilde unutuyorum,
öldürüyorum seni.

Kahverengi gözlerden çıkarıp hıncımı duruldum,
yeni kahverengilerin gönlünde topraklaşırken aşk,
aşk denmeyi unutuldum,
basitçe kurutuldular,
tüm çiçekler,
artık saygı duymuyorlar,
soluyorlar.

Başlı başına beni çekiyor yine de gözlerin,
öylece duruyorsun sen yerinde,
bilmiyorsun…
İşte buna inanıp bir adım atarsam,
durur kalbim,
yazdığım tüm şiirlerim,
anlamsızlaşır da, yanar.

Oğuzhan Deniz * Aşk Gölgesi / 085