Asık yüzümün gözleri güneş, ay,
Sana her gün Aşk sunar, sular yüzümün toprağını,
sakallarım ekin verir gibi filizlenir,
bu beni tanıyabilmen içindir.
Hiç hoş değil halim,
vaktim hiç geçmez,
anlayacağın,
ne halim yerinde ne...

Adımı unuttum Sana doğru attığım her adımda.
Adım da kalmadı, şanım da, değil zaten umurumda.
Sen gel de, gerisi bayat mûrteza, kezâ, Oğuz ihtiza.
Dudaklarımdan al bal damlayan sözcükleri,
içinde neyse Aşk, dışında öyle sabit…

...

Bulutların Sen’i yağmasına gerek yok,
bulutları görmem yeterli hatırlamak için,
bulutları hatırlamak içinse gökyüzüne bakmak…
Biraz olsun, bir an olsun unutamaz mı Aşık?
Belki de unutmaz…
Sürekli, Sen’i hatırlatacak bir...

Hiç akıllanmam,
tenin portakal çiçeklerinden kokular saçarken,
aklımı Sen’den nasıl geri alabilirim?

Merhametine ne oldu peki?
Sen nasıl böyle kötüleşebildin ki birden?
En kötüsü de,
neden sevdiğini bilmeden...

Nasıl olsa gelmeyeceksin,
bu telaşta neden o halde…
tüm bu şiirler de neden ki,
ben nasıl Sen oldu oldum ki?
Sen nasıl bu kadar Sen olabiliyorsun ki?
Vicdanından eser kalmamış,
ölüme bile sessiz kalabiliyor kalbin,
biliyorum...

Yokluğuna bile razı olan adam,
varlığına varış için ilelebet yürümez mi?
Kıymet bil.
Oysa Sen,
beni Sen’sizliğe değil,
ilelebet yalnızlığa terk etmiştin.
Yalnızlığımın ilk günlerinde fark...

Aşk, gökyüzümün milyarlarca yıldızı,
düşünüyorum da, gözlerim hak ediyor mu acaba?
Peki Sen, hak ediyor musun bunca yazılmışı?
Ben meğer Sana yanıkmışım,
Aşk bahanesi mi şimdi tüm olanların?
Aşk bile yetersizken Sen’i...

Güneş’imi tutup gittin,
o günden beri tutuk dili gökyüzümün,
tutulmuş dilim.
Hayal diyarından dirilip, Dünya’ma döndüm,
âmâ asaletinde,
Sen’i görebilmek ümidiyle.

Bana diyorlar...

Yağmur,
ne de tehlikeli sinirlenince,
gözü görmez sabi de, sevgili de…
Bu yüzden ne derse ”He” derdim,
sonra delirdim…
Sonra çıldırdığımı düşündüler,
tenkit ettiler, bilmeden, dinlemeden….
Anlamadan, ben...