Diliyorum bu günde gelmeni,
gelmemene ilk defa gelmemişsin gibi şaşırıyorum,
öyle taze Aşk, öyle taze acı, taziyelerim çoğalıyor.
Dudakların bile hasret birbirine, aynı şekilde gözkapakların,
farkındayım bunun...

Ustalık sunar Aşk’tan kelimelerim,
telafi edeni bulunmaz kafiyelerimin,
ilham başka kimsenin aklına uymaz,
uyaklar ayaklarımın altında, cansızlar,
Aşk denen kadavra, bu Sana palavra,
abrakadabra; sihir unutturamaz...

Yanımda olsan da unutamam ki Sen’sizliği,
bunca terk edilmişliğin bir manası olmalı,
bunca Sen’sizliğin ödülü Sen olmasan da,
bir ödülü olmalı.
Yoksa ne anlamı kalır ki üzgünlüğün…
Öyle ya, üzüntü...

Biliyor musun?
Artık vazgeçiyorum…
Sevmekten değil, beklemekten değil,
karmakarışık.
Bunu anlamanı beklemiyorum,
beni anlamadığın için bunu anlamanı hiç beklemiyorum.

Kahverengi gözlerimdedir toprağın bereketi,
oradan...

Bitmeli mi Sen’ce de?
Vazgeçmeli miyim gerçekten?
Gerçekten bitmeli Oğuz,
Yağmur yağmayı bırakmalı mı aklıma?
Öyle ya, değersizliğinin yanındasın,
ne kadar ediyorsa Ruh’un, o kadar Aşık’sın.

Canım emanet ya...