Sana çok karamsar bir hikaye anlatayım.
Bendeniz, Sen’im Artık!
Birçok sözü, gecenin uçsuz bucaksız karanlığında yazdım.
Buna rağmen, bu gecenin de sabahını ümit ediyorum.
Yağmur çatıma düşüp, tentelerden melodisini...
Çok karamsar, hiç iyimser değilim… Zamanla kanlı bıçaklıyım yine.
Zaman hakkında çok fazla yazdım, zaman ise daha fazla geçmekten başka bir şey yapmadı.
Bir karınca için de aynı mıdır zaman? Bir...
Yazmayacaktım, söz vermiştim.
Ellerim titriyor şimdi kalemimden…
Anladım…
Aslında O’ndan...
Adımın bir önemi yok,
dört tarafı lavla çevrilmiş adadayım.
Benim filikalarım dayanmaz bu ateşe,
benim etim dayanmaz bu yangınlara.
Geliyor her sabah yaşam mesaisine bir ceset,
naaşım ortalarda dolanıyor...
Yükseklerden düşmek nasıldır, bilirim. Çok düştüm yükseklerden. Gece boyunca 5 saat düşersin karanlığın koynuna...
Yaşam, ölüm hayat arasında döngü, görgü buna bir nevi özdü… Bilgi buna eyer, buna rağmen sözleri eğip bükerler. Anlaşılmazlar ve benim meziyetim yine anlaşılmak şu an.
Birkaç sigara daha içip, uzanacağım...
Bendeniz, Oğuzhan Deniz…
Birçok sözün sahibiyim.
Aşk’a yandığından beri canım, yangınlarda canım.
Zamanla cebelleşirken, şimdi yeni uzaklıklar burkuyor ince ince çatılarımı.
Burası güneş görmez bir hal aldı yine...
29.01.2018 – 05:58 Birazdan güneş doğacak üzerime. Bense günahlarımdan arınıp, yine tertemiz olacağım. Tekrar günahlara batmak üzere. Bitmek bilmeyen bir Aşk’la dönerken Dünya Güneş’e, Ay da Dünya’ya Aşk’ından sürüklenecek peşinde.
İnce...
Ruhumun derinliklerine uzanan bu derin kelime merdiveni. İçinden çıkılmaz ve anlaşılmaz bir hal alır gün geçtikçe… günlerim ne kadar geçiyorsa, o kadar eskiyorum zaman denen şu soyutta. Anlamı olsa bari, bir anlamı olsa keşke.
Zaman ömrümü...
Birazdan vazgeçeceğim yine her şeyden. Karamsarlığımın en net görüntüsü. Şu an berrak dünyanın gereksizliği. Ne var ki buradayım ve buna katlanmak zorundayım…
Güneşin doğması yine anlamsız, küskün gündüzün ışığına, bir demet...
Bendeniz Oğuzhan Deniz
Birçok söze böyle başladım, Aşk’la bitirdim.
Aşk bitmeyeceğinden, Aşk’a gönüllü yürüyen ölümlüyüm.
Karamsarlığımın narin dizeleri… dizlerinde yara bere…
Onca...
Özür dilerim…
Küçükken defalarca uçması için havaya attığım ama her defasında yere düşürüp öldürdüğüm ördekten özür dilerim.
Okuldan kaçtığımda yalan söylediğim annemden.
Tanrıdan, kendisine bir...
Sevdiklerimizden ayrılırken…
Bazen yolda yürürken, bazen sigara içerken, bazen gökyüzünü izlerken ve bazen de öylesine boş boş konuşurken tamda dünya üzerinde düşüncelerini anlayan birinin olduğunu düşündüğünde… işte o an kader...