-Bana şiirlerden bahseder misin?
Şiir mi? Kendi yazdığım şiirlerden mi yoksa herhangi bir şiirden mi?
-Kendi yazdıkların da olabilir.
Şiir. Aslına bakarsan bundan...
Ve mavi bir gökyüzü.
Ağlayıp, döktü gözyaşlarını.
Artık şiir yazılmayan kadınların hatırına,
vazgeçmiş bir şairin nefesindeki cümleler,
kafiyeler,
nice eş sesli kelimeler vardı zihninde,
eşsiz kelimelerdi...
-Bana gerçeklikten bahseder misin?
Bir sigara yakmama izin verir misin şimdi?
-…, peki, sadece 1 tane. Ve lütfen camı aç.
Gerçeklik belki de tam olarak böyle bir şeydir...
-Bana güvenmekten bahseder misin?
Güvenmek… Birine güvenmek zordur. Özellikle çok sevdiğin birine güvenmek diğer her şeyden daha zordur. Çünkü, sevdiğin birine güvendiğinde aslında güveninin içerisinde diğer...
-Bana gülmekten bahseder misin?
Gülmek, evet! İnsanların ihtiyaçlarının olduğunu düşündüğü şey olan gülmek. Ben çok fazla gülmem, komik biri de değilimdir. Yalnız “gülmek” dendiği zaman aklıma O’nun gülüşü...
-Bana insanlıktan bahseder misin?
Kendi insanlığımdan mı, yoksa dünya genelindeki insanlıklardan mı?
-Sen hangisinden bahsetmek istersen…
İnsan en iyi kendinden bilirmiş...
-Bana ölümden bahseder misin?
Aaa, ölüm… Elbette bahsederim, gönlümün içinde sonsuza kadar kaybolacak şu bilinmezlik. Neden bilmiyorum ama ölüm denince insanın aklına hep karanlık gelmiştir. Nereden biliyoruz ki...
Olay yeri!
Maktulün üzerinde gazete kağıtlarından manşetler vardı. Birkaç futbolcu ve bir de Jim Carrey fotoğrafı. Cesedin üzeri ne komik kapatılmıştı…
11 Ocak Cumartesi – 09:37
Aşık efendi, aşk ilinden...
-Bana yazmaktan bahseder misin?
Sana yazmaktan bahseder miyim? Bilemiyorum…
Aslında önemli olduğuna inandığım her şeyi yazdım. Yazmanın bendeki karşılığı bir nevi dertleşmek sanki. Kendimle konuşmak gibi...
-Bana gün doğumunu anlatır mısın?
Gün doğumu… Aklıma ömrüm geliyor. Bir defasında bir mektup yazdığımda “Güneş bekçisi insanlar vardı, onlar ısındılar ve güneşi unuttular. Kimse güneşe teşekkür...
-Kendine hangi ismi vermek isterdin?
Kısaca 7 derdim galiba! Aslında birden fazla ismim oldu. Hepsini de kendime yakıştırdım ama kısaca 7 derdim kendime. 7 rakamını seviyorum. Kendi ismim 7 harften oluşuyor. 7...
-Bana sigara içmeyi anlatır mısın?
Bunu sigara içtiğim için sorduğunu biliyorum. Ve sorarken içmediğini anladım dudak bükmenden. Aslına bakarsan sigara içmek benim için başlarda çok önemli bir şey değildi...
Günaydın berbat sokak. Her sabah beklediğim dolmuş durağındayım yine. Elimde bir sigara ve insanların telaşına şahidim.
Köşede birisi var ve güvercinlere buğday atıyor. Görünüşünden devlet memuru gibi bir hali var. Pek öyle olduğu...
-Bana suyu anlatır mısın?
Hani şu içtiğimizde bize huzur veren su mu? Hayatın kaynağını oluşturan su. Biliyor musun bütün yaratılışlarda yaratıcı ve su doğrudan birliktedirler. Ya yaratıcının ruhu suyun üzerinde...
-Bana bulutları anlatır mısın?
İşte gökyüzü tüm ihtişamıyla burada. Görebildiğin kadar ve görmek istediğin kadar. Neden mavi olduğu konusunda hiç düşündün mü? Bence mavi olmak istedikleri için… Yeşil de...
Hiç önemi yoktur.
Yokmuş!
Bir varmış zavallım, bir yokmuş.
Yok olurmuş zamanla zaman.
Anladım.
Ben anladım da sen anlamadın dostum.
Şimdi saat 04:02 ama hiç önemi yoktur.
Yokmuş...
Hiç ses çıkarmıyorsun!
Ben’sizliğin keyfini sürüyor gibisin.
Haklısın, ben bile sıkılmışken kendimden,
Sana laf etmek hakkım değil.
Hakkım değildi 5 yıl sonra gelip, Sen’in olmak.
Yine de insanoğlu aç gözlüdür ya, ondandır...
İşte, ölümün göz bebeklerimin içine kadar işlediği bu gün.
Bugün 25 Eylül 2019.
Gittim, ”İkindi namazına müteakip bir cenaze namazı.”
Kıldım.
”Hakkımı helal ettim, hiç tanımadığım bir adama.”
Oradaydım gözlerinden...
İnan bana, tam olarak nerede olduğumu bilmiyorum. Dünya diyorlar buraya ve başımda aşk diye koskocaman karmakarışık bir şey var.
Elimden gelmiyor vazgeçmek, vazgeçmek de istemiyorum zaten. Kendimi susturamıyorum ve susmak da istemiyorum...
Yine kaybettim kendimle olan savaşımı.
Zaten sabaha ne kaldı?
Birazdan kalkıp, sudan medet bekleyeceğim yine.
Zaten martıların çığlıklarına ne kaldı?
İnancından geriye ne kaldı?
Benim gözlerimde farklı bir dünya vardı, onlar...
Aslında o kaybolmamıştı, ben kaybetmiştim onu. Göremiyordum artık onu. Vicdan menzilimden çıkmıştı. Acımasız biri olmuştum yine. Gözlerinin içine baka baka yaktım içini, dışını. Omzumda ağladı ama göz yaşları umurumda bile değildi, katılaşmıştı...
Umutların Kırılış Sesini Duydum!
Bir akşam üstü, demlenirken…
Bardaklar terlemişti sıcaktan.
Gözlerinde korku vardı biraz, pişmanlık içini kemiriyor, bir an önce sarhoş olmak istiyordu. Rüya görmek için bahaneler arar gibiydi o...
Bendeniz, Oğuzhan Deniz.
Eski ve yeni arasındayım.
Unutulmak ve unutmak üzereyim.
Unutmak…
Yürüdüm, kendime geldim sonunda,
buldum sonunda kendime çıkan yolu.
Çoğu zaman karamsar.
Aynı saat dilimlerine aklı takılı...
Delilik dünyaya mahsus.
Hazır dünyadasın madem, delir delirebildiğin kadar.
Yüz çevir çevirebildiklerinden, sevmediklerinden.
Söyle sevdiklerine sevdiğini, ölür müsün sanki?
Ölür müsün ölmeden döksen içindekileri?
Neden utanıyorsun...
Bak, buradayım, Sen görmesen de, Sen bilmesen de. Kiminde var Aşk, kimi yokluk içinde. Varmış ve yokmuş kiminde. Kime ne?
Uzun zaman oldu, yeniden uyanırken ruhum, yerinden sıçradı bir çırpıda, irkildi bedenim. Bilemedim! Gerçek...