Gülümsemenden başka ne isterim-ki,
gülümse de, yanım olsun bahçe,
yeter-ki isteyerek yanımda kal,
canım feda yoluna, önce Hûda’ya.

En ince ilim de O’ndan gelir, hayatta,
âb’a hayretler veren hikmeti...

Sabahın en erken vakti, ciğerimi temizler,
yüzümü yağmurla yıkadığım mevsim ve
Mayıs’ın 10’u Pazar güneşiyle yanışım,
o gündür sönmek bilmeyen bu yangın.

En yılgın da bendim sana tutulurken,
en asil de bendim...

Yüklerinden kurtul Oğuz, yıkan…
Yağmur’un ulaşmadığı tek yer kalbin,
bu inde çok değil sevgin, kurtul.
Artık bitsin acı, ulu, kurtlar doluşsun.

Dolunayın en gözde avıdır aşkın ya,
bundan etrafında dolu kurt...

Seni unutmaya gücüm yetmez mi yani?
Unutmak isteyeni göster, seni görenlerden…
Bu imkansız değil biliyorum,
senden sonra her şey imkansız.

Aşkının hakkını veren tek kişi de benim…
Önce bu harikaları oku, sonra bak...

Her kelimesi doğru olan tüm bu sayfalar,
tekrar okuduğumda da acı veriyor,
ben yazmamışım gibiler, ilk defa
karşılaşıyormuş gibi gözlerimiz, üzüyorlar.

Seninle de öyle olsa ya tek bir günümüz,
hiç karşılaşmamış gibi bakışsak...

Ne bekliyordun-ki, öylece unutmamı mı?
Unutamayacağımı planlamış mıydın?
Beni şair edebilmek için mi terk ettin?
Sırf iyiliğimi düşünerek mi gittin yani?

Gitmene kırgın değilim, neden gittiğine de…
Ben olmadığına...

Sabrediyorum, tüm harikaların için…
Güzel yüzün için katlanıyorum ya,
sen ne sanıyorsun-ki, ölümsüz müsün?
Elbette öleceğiz, vakitte ölecektir…

Buna inanmayan aklına ne derim?
Ne yazmalıyım-ki görebilmen için...

Zaman sonsuz mudur? Değildir,
sonsuz olan vakittir, vaktim de sen,
sensizlikte vaktim, vakit gelmendir,
vakit, gelmemendir, bu yüzden sonsuz.

Artık gücüm kalmadı, birazcık heves,
bu yaşamak için gereklidir...

Elim kolum bağlı, gidemem, körüm.
Sensizlikle ilgili o kadar çok yazdım-ki,
sıkıldım, sensizlikten de öyle,
bu bitmek bilmeyen bir bekleyiş.

Bitmeyecek de Oğuz’un işi ne?
O gündür beklemekte, sabretmekte,
gelsen de...

Basittir bu kelimeler sana, gözlerine,
nasıl basit olmasın-ki gözlerinin yanında?
O gözlerin-ki yeşilden ölümü zevk eder,
beni öldürmekte çaresiz ruh acıyı hisseder.

Halim bu, yokluğundan dövünen bir örs,
aşk çekiçse eğer, eyer...

Nasıl-ki ufak bir kalbin içindesin bende,
ufacık bir kalbin sözlerine bak, eğlen sen,
ben bu ufaklıktan sıkışmaktayım, koca
yeryüzünde senden kaçacak delikte yok.

Şimdi aşkından körelmiş gözlerime bak,
canlılığı getirebilirsen...

Büyük bir büyü mü sevda? Haşa derim,
Allah’ın hikmetindendir sevda da,
aşkta Allah’ın varlığından yüreğimde,
gelmemen de Allah’ın hikmetindendir.

Bunun bilincindeyim ama kalp yüklü,
bu Allah’ı bilsen de...

Doyasıya konuşamadım seninle,
ölesiye sevmedim seni henüz,
bu dirilişe inattı, terk edilişe bidat,
söyle şimdi benden ne haramlık gördün?

Seni istememe engel mi dünya?
Buna bu dünya da engel olabilecek yok,
kesseler...

Seni her şeyden çok seven adamdan ya aşk,
seni bir tek şey için seven adama bak,
o aşksa benim yüreğimde-ki de nedir?
Seni bende kandırabilirdim, çok kolaydı.

Bu kendimi kandırmak demekti aynı an,
yoksa saflığına inanmak...

Dünya, sensiz küçük bir odadır bana,
öyle-ki tavanı bulut boyalı mavilik,
yağmur soğuktan sıcak göğsüme düşer.
Bana artık sensizlikte küçük gelmekte.

Bu işi keramete vesile eden bir ilham,
buna şükürler olsun diler, uyur-sızar...

Kimseden farklı değildir yüzüm,
sakallarımdan inatçı görürler aşığını,
öyle ya, kim inatçı sen de bu kadar.
Ben de kalanla hayatını yaşarsın.

Bitmezlik bende-ki bu aşk, dedim.
Ermedin ancak başım ucuna, ne aciz.
Kulluk...

Yağmur Körlüğü, bildiğimizden farklı,
en acıdan daha acı, Allah kurtar beni,
bu acı-ki gelmemi engeller yıllardır,
cehenneminde el yaktırma Allah’ım.

İsteğimden öte böyle karamsarım,
martımdan başka dostum yoktur...

Şimdi aşkından deliren aklım,
seni görmediği için körleşen gözüm,
sen geldiğinde, ya sapmışsa yolum.
Buna da kör olurum ya, ne acı sonum.

Aşkından başka marifetim yok zaten,
nihayette sordukların da elim yüzümü gizler,
bu...

Sabret Oğuz, ismin de-ki hikmettir,
aşk bir zamanın gizlenmiş hayalidir,
elle-tutamaz, göremezsin, bu körlük,
olmamanın ispatıdır, görememek bundan.

Amma yoruldun hayattan, sayfalar senden,
buna neden olanın aşk olduğunu...

Önce seni düşündüm, şimdi,
durdum, sonra sensizliği düşündüm.
İkisi de garipti, sen mutluluktun,
sensizlik mutsuzluk, umutsuzluk.

Bilmiyorsun, umutlarının yok olmasını.
Gururuna inat, şiirler yazmak nasıl olur?
Nasıldır...

Burası kelime evi, evim yanında…
Yağmur’un tadını en iyi ben bilirim,
kimse benim kadar yağmur içmemiştir.
Bir sürü kap-kacak var biriktirmek için.

İçip-içip seni hayal ediyorum, mey bu.
Benim sarhoşluğum yağmur...

Benimle kalsaydın, kalabalıklaşacaktık.
Veletlerimiz olacaktı, öyle bakacaktık,
önce ”anne” diyeceklerdi, güzelliğinden,
sonra ”baba” derlerdi, bende sana hayranım.

Şimdi bu hayali bir tarafa itip...

Basit bir yıldızsın gökyüzünde oysa,
aslında ne değerlisin yeryüzüne…
Yolunu kaybedenlere rahnesin sen,
bana aşk, bana yaklaş, ölmek istemem.

Denemedim mi sanıyorsun yoksa?
Sensizliği gidermek için her...

Uzat ellerini, onları da göreyim,
parmakların dokunurken boynuma,
gözlerimden iste tüm karanlığı,
öyle dökülürdü karamsarlıkta…

En büyük güç kahverengindedir,
toprağın bereketi gizli gözlerimde,
bundan hasat almak için...

Beni Yağmur’dan yetkile,
ölüme yüz tutuşum da yüzünden,
dünya güzel değil yüzünden,
işte her şey tam da bu yüzden.

Yüzünü görememek ne büyük körlük,
bundan âlâ görememek mi vardır?
Dünyayı görememekte aynı...