Bahçe de gülün var mı?
Gülün dibinde yol var mı?
Akşama size geliyorum…
Haberin var mı?

D.Kara

Sen hatırlamazsın...

Ölümle alıp veremediğimiz yok,
verip alamadığımız var.
acısı taptaze, hava almadığından gönlüm bayatlamaz,
unuturlar da ben unutmam,
gidenler oldukça, kalanlar kıymetlenir de,
sadece ben kalacağımdan,
en...

Saçma sapan şairlerin sözlerini okuyorsun,
Sana Aşk’tan kafiyeler örüyorum,
görmüyor musun, ölüyorum…
Dünya ibadetim için bahane, ben Sen’inle kirletiyorum.
Bu büyük bir yangın,
söndüremezsin,
gülümseyerek...

Rotam Sen’sin,
gözlerinin yeşiline müebbet hapisim,
bu bitmeyen Kalp Belası,
selası okunalı epey oldu Aşk’ın,
Ruh’umu da öldürmeden, yok edemezsin bende Aşk’ı,
hatırla işi bittiğinde gider...

Aşk,
ne de önemli hissedince,
Sen’in hislerinden hissedince,
ne de gereksiz yük…
Hissedebilene ağırdır yük,
tonlarca yükle,
hiç sevmemiş gibi yaşamak.
Rol yapıyor onlar, görmüyorsun olanları,
yine mahvetti...

Kalp Belası,
gözümün yaşı,
Sen’sizlik, baş belası,
hayranıyım soluduğun nefesin bile,
sigara gibi, bir nefeste çektim içime,
gel de içme…

Beni hiçe saydığından beri düşünüyorum,
hiçlikte bir nevi...

Zaman Sen’inle farklı boyutta,
Sen’sizlik ömür boyu süren oyun da,
hiç bitmeyecekmiş gibi,
hiç gelmeyecekmişsin gibi,
ihtimali var diye gelmenin,
yazdım onca satırı, ardıma bile bakmadım.

Bana...

Ölümü kim bekletmiş?
Aşk’ı kim geri çevirebilmiş?
O halde çok görme bana, az da olsa gör.
Az da olsa bil, Oğuz günlük değil,
Dünya’na ömürlük,
sonra ebedi güllük içi güzlük.

Güneş, doğmaz da, batmaz...

Şimdi herkes Dünya hevesinde,
hevesim kursağımda Aşk ilinde,
Aşk elin değerse güzel, tenim gibi,
neyin hürmeti varsa, onun için istiyorum.

Vaktin, Sen’inle alıp veremediği yok,
tüm derdi Sen’sizlikle, haliyle...

Marifetli Aşık bunak,
kolların Aşk’ıma kundak,
sarmış sımsıkı, nefes aldırmaz.
Yürümekten yorulmadım da,
yolların sonu gelecek gibi değil,
hiç olmadığın kadar uzaksın.
Dudaklarım bal satar, saçar,
saçmalar Oğuz...

Düşmanımın bile başına gelme Sen,
kıskançlıkla yüklü, asık yüzlü adamım ben,
gözlerimde kurulu binlerce adamın dar ağacı,
henüz verilmedi fermanı, serilmedi naaşları.
Öyle güzel kelimeler var ki aklımda,
anlatsam akıllarını alacak...

Ruh elbisemin kaftanı Aşk,
öyle tozlandı Sen’sizlikten,
gel de birlikte yıkayalım gönlünde,
kalbinin damarlarında kurutalım,
nemi üzerimizde arınır…

Nasıl onlar Aşk’ımın yanında değersizlerse,
Sen’de öyle...

Kilometrelerce mesafe var aramızda,
bir hükmü yok, Aşk’a zaman da sökmez,
mesafe de, o halde, fazla geciktin gelmekte.

Elimde değil unutmak,
Sen’in elinden geliyorsa,
Sen böyle sevebil o halde.
Elimizde...

Onlar,
yokluğunu fırsat bilip uyuyorlar,
gelmeyeceğini bildiğim halde,
gözümü kırpmadan bekliyorum,
hayal seyrediyorum tüm gece,
her biri güzelliğinden bozma afitab,
uyku buna ağır yüktür o an.

Ay ne şanslı kuş bakışı...

Anlamı yok,
en anlamlı kelimeleri de yazsam adına,
namı diğer terk edilen bir Aşık Oğuz,
ne Aşık ama, yangından teni görünmez,
esmerliğimin kızıla çalan ten rengi,
gözlerimin kahvesinden tat tuzlu telveyi,
hatırı kaldı gönlümün...

Yeni ne kaldı ki?
Eskidi her şey, anılar, hatıralar,
Sen’sizlik eskidi, ben onunla eskidim,
eksildikçe eksildim. Kalmadım.

Yandı canım, kanmadım,
başka sevda nedir bilmedim ben,
ben Sen’i kainat ağırlığınca...

Güzelliğine paha biçilmezken,
içeceğin bardaklarda dolu günahın,
Oğuz Aşk’ın bunağı, sunacağı yine Aşk,
taşmış kalbimin tepsisinden sayfaları,
hiç hoş değil içtiklerin.

Bildiklerinle üstleniyorsun da,
henüz benim kadar...

Sen’inle olmasa da,
Sen’sizlikle, yer ve gök gibiyiz.
Yağmur sağanak yağar Oğuz ülkesine,
yeryüzünden tut da, yerin dibine kadar Sen doldu.
Benden boş bir sevgi bekleme,
bu karşılıksız bir sevgi,
sadaka gibi… sakat...

Saat yine gecenin körü,
Oğuz yine yağmur körü,

Ne macera ama,
Sana Aşık olup şairleştim,
sair leştim, Aşk kalbe bela,
gönlümde okunan sela.
Bu da neyin nesi böyle ve
Sen nasıl vicdansızlaşabildin böyle,
söyle, görenle...

Bir an bile aklımdan çıkmazsın,
bir an unutsam, Aşk olmazsın,
kıymet bil ey kıymetsiz.
Aşk, gözlerinden gözlerime bir tutam serpiştirildi,
ehlileştirdi Oğuz’u, önce bunadı, sonra bilginleşti,
Aşk, Alemleşti...

Civarın en Aşık adamından,
Aşk’sız kadınına bunca şiir,
toprak olsa, kıymet bilir,
Sen nesin öyle vicdanı eşsiz…

Sen’sizlik beni iyi tanır,
onda bile en ısrarcı olanın benim,
Aşk benim evim...

Gitmek, ne de kolaymış senin için, öğrendim.
Bitmekte öyle kolaymış benim için, öğrendim
ve daha neler öğreneceğim, bilecek aklım,
uçurtmamın ipi Sen’sizlik gökyüzünde koptuğundan beri,
koşuyorum peşinden yakalayabilmek...

Karakterinin kırık camları,
haylaz çocukluğunun eseri,
kendi ellerinde öldü Ruh’un,
terk eden Sen olsan bile,
terk edilmiş şehirler gibisin.
Ne de güzelsin buna rağmen,
ne güçlü bir mazi var güzelliğinde,
buna Aşık edip...

Senden sonra Sen’sizlikten nefret ederim ben,
olmadığından, Sen’sizlikten arda kalan her şeyden,
birkaç şey söyler insan gitmeden,
öyle ya,
böyle bir Aşığı terk etmek kolay olmamalı,
öylesine çekip gidemezsin Sen…

...

Beni okumakla bitiremezsin,
sonsuzluk gibi, aksi yok Aşk’ımın,
o yüzden yüzünde kaldı aklım,
hala,
dengi olmadığından güzelliğinin gözlerime,
dengesini kaybeden de Oğuz’dur.

Uzaklığın azaptır, aynı sebepten...