Beni senden taşmış sellerde boğ, ölmem.
Sensizlik uykusundan sen uykusuzluğuna,
uyanacağım günlerin hatrına saklı ölüm,
ne kötü bir lahzadır, başka anı yokmuş gibi.

Beni topla Deniz kumları arası...

Yasa bulanık, gözünden belli özrü martının,
hırsımın yenemediği aşkımın önünde,
diz çök önce, sonra pişmanlıklarını öldür,
Aşk Gölgesi karanlığı, karanlık yuvası.

Yürümeyle bitmez 40 milyar yıllık gölgesi,
aşkın zıttı olmasa...

Doğru değil bildiklerin, doğru olsa giderim,
unutkanlık çukuruna bilinçli düşerim.
Unutmadan, sevmek kalbin işidir, aklın değil,
elinde aklından kalan, unuttukların vardır.

Şimdi Oğuz hatırladıklarınca saçmalaycaktır;
Yeşilden...

Asit yağmurlarında yıkıyorum yüzümü,
Yağmur Adam olmasam, erir giderim aşktan,
Yağmur Ağacı olmasa yolumda Aşk Gölgesi,
bahanesi olur mu yaşamanın? Aşktan ölmenin…

Aşk Gölgemin binlerce sözü, özü aşktan gelir,
bitmediğine...

Zor bela-güç bela kusuru gizle teninden,
parfümler izletirken arkandan adımlarını,
adamlığını bırakmış aşıklar ordusu arasında,
yürüyorsun da farkın yok kocaman aptaldan.

Coşku dışımda kapkara sakalımdan izbulur,
karanlık...

İmkanı yok mu sanıyorsun Deniz’in?
Allah’ın izni ile çöllere de ulaşır,
bunda da bir Hikmet var deyip,
o gün şaşırırsın yolundan, korkma…

Korkma, inadına yürü aşık adımlarıyla,
Aşk Gölgesi, 100 asırlık adım...

Kimsenin umurunda değilsin, ben hariç,
sen hariç olsan sevdiklerimden, kim kalır?
Kalanlar yetmediğinden, dilim damağım kuru.
Bir yudum yağmur suyu, damlası sadaka.

Aşk Gölgesi’nden sızan ışık parçaları,
sabret, sonbahar...

Basit bir gölge gibiyim sana göre,
gözlerin bu basitliğe saniye değse,
mest olup,
değer bulurdu basitlikte,
tüm basitler nadirleşip
öyle değerlenirdi.

Bir değeri olmadığı için yüzümün,
yoktur ya canımın ruhu,
sende...

Gücüm yettiğince geliyorum hâlâ peşinden,
canımın yettiği kadar nefes alırım da,
nefes aldığım kadar vardır ilham, sen ilhamsın
yazılmak üzere yaratılmış güzelliğinle aşksın.
Ben yazmak üzere yaratılmış aşk kulu,

Bak, gör...

Yazdığım en saçma şiirsin,
buna rağmen, aklımda bir yerdesin,
hiç gitmezsin,
Anlıyorum da,
yavaş-yavaş küsüyorum yaşama
ve sen aşkına,
taşlardan yolum,
ne dolu ne boş gözüm;
sadece aşık bakar,
gözlerimden seni görürler...

Büyüdü aklım,
bulutlardan yüz çevirdim,
asi kasırgalara emanet ettim tenimi de
eskidim,

Aşk, Oğuz kadar.
Aşk, Oğuz ağırlığında.
Anla halin ne yaman,
ne çelişki...

Denge düşmanı, çaprazımda kalmış aşk,
denge delisi, döngü Aşk Gölgesi’nde,
ne etsen onu biçersin de, etmedim ben,
yetmedi aşk yüreğime, küçüldün sen.

Halimden belliydi yine de tonlarca aşk,
ahali hâl çalardı aşk sızdıran...

Avuçlarımda binden bir çizgilere hayretteyim,
ben, başlı başına maalesef’im, esef’ten beterim.
Eşref, Aşk’tan doğup, öldü, mezarı gönlümdür,
gönül mezarlığıma Aşk’tan ölü, Oğuz’lar...

Hatırlamaya çalış, yağmurun iz yaptığı kaldırım,
karakış, ayaz da olsa o kaldırımdayım, karıncayım,
kararınca aşık olmadığımdan donmaktayım,
aşka soğuk işlemez ya, inandığımdan hayattayım…

Kırk hayali kırılmış adamın...

Senden doğmasa aşk yüzümün doğusundan,
batısından nasıl kapanır gözkapaklarım aşkınla?
Dudaklarım volkanlarıdır ya bu yeryüzünün,
senden ballı söz edemez de patlar durur kendine.

Sakallarım ormanıdır yüzümün, Yağmur...

Karış canıma, canımdan kanıma kadar,
var olmaktan başka umudu olmayan, kan,
hücrelerde kalır ya aşk hücrelerim, delirir,
bana seni anmaktan başka nedir delil?

Seni yazmaktan başka doğru işim yoktur,
Aşkıma değmiş bir nazarsın...

Yazık değil mi zamana? Zamana aldırma,
seni öldürecek kadar kudreti yoktur henüz,
Allah ne zaman alırsa seni dünyadan,
KÜSMEK o zaman denk olur sonsuzluğa.

Anlamıyorsun, anlatmak benim işim,
pek yetenekli sayılmam hani bu...

Ve gecenin bile yalnızlığını giderdi mehtap.
Gündüz nasıl da söz verdiği gibi aydınlatır,
ben nasıl da söz verdiğim gibi yazarın oldum,
sen de öyle söz verdiğin gibi karanlık oldun.

Artık utanıyorum kendimden, başka bir...

Şimdi benden yüz çeviriyorsun ya aptalca,
bunu da güzelliğine borç bildi tabiat, doğa.
Huzuru basit bir gölgede kaybetmiş adam,
kaybetmemekten pekte umurlu değildir.

Buna gurur deriz, susmak kadar eğlenceli.
Buna aşk diyoruz...

Ve günaydın de yine dünya ona,
azamet güzelliği ile gurur dağıtırken,
yağmurdan kaçan adam da kimdir?
Bu saçmalıktan uyanmalı gözlerimiz.

Ve görebiliyorum artık yeşilin aşkını,
sandığımdan daha iyi olamazdı yüreği.
İyilik...

Bırak elinden tüm içki şişelerini, Oğuz,
yardım etsin Allah’ta, ıslah eylesin tezden,
tez elden yardımın gerek Allah’tan utanıp,
kusuru saklaman gerek, çuvaldızı sapla kalbine.

Ve bir iğne neden olacak onca...

Biliyorum, benden başka herkese gülersin,
ben iki çift söz etsem ağlarsın, nedensiz…
Oysa beni kandırmak içindir, her cümlen,
bunu bildiğim halde inanırım, çünkü aşığım.

Bir kaşık suda boğulasıca Oğuz, budala,
kim cesaret...

Şimdi zamanı sensizliğe sığdırmak aptalca,
şimdi-ki zamanı sensiz geçirmek, çok zor,
aşk zorluklardan doğardı, ezber bozmadım,
zorluğuna da aşık olup, aşkı yücelttim ben.

Sen milyon ihtimalimin içinden çıka geldin,
ellerinde...

Yokluğunu dağlar da hissetti, martılar da,
kambur yürüyen bir adamın sırtında aşk,
nasılda ölüme isteklidir sence? Düşünsene…
Öyle bir ruh hali ile istiyorum gelmeni.

Sonra vazgeçiyorum kamburlarımdan,
Kamber’i...

Gökyüzünden seni ağlayan bulutlara bak,
rahmet bundan can bulup ilimle var oldu,
bundan ilimlenip var oldum hayr-ı aşkına,
şerr-i terk edilişte bundan geldi başıma.

Aşk olmasaydı terk edilmezdim zaten,
zaten beni terk edecek...