Kaybolmuyor ama geçip gidiyor zaman!
Sıradanmışım gibi bakıyor kainat. Evet, bu böyledir. Şimdi binlerce yok oluştan bir var oluş senaryosu bu yarım gönülle ölüş sahnesinde. Evet, bu böyledir. Ölen herkes ölüme yarım...
Kadının,
omuzundan doğuyor geceye ışık…
Sanki,
sudanmış gibi berrak teni…
Elleri ince,
bileğinde Oğuz tarihinden kalma bir yara…
Açık denizde kaybolmaya yüz tutmuş gibi,
oysa bilse, benim kalbim...
Garip bir perşembe, Ay’ın 14’ü,
ay ışığını teninden çalmış o gün,
uzaklığına denk parlıyor orada,
ve bunu anlatmak benim dengim.
Ne gecesi, ne gündüzü karanlık değil,
nedensiz aydınlık olur yanında gün,
tüm...
Bir alıp veremediği var elbet gökyüzünün yeryüzüyle, yeryüzünün gökyüzüyle, denizyüzünün yeryüzüyle!.. öyle ya, her şey nasıl da olması gerektiği gibi olması gerektiği yerde.
Kimsenin literatüründe yok şu denizyüzü! Oysa benim yüzümden...
Yeni yollar var önümde, gitmek ve gitmemek benim elimde. Neye niyet, neye kısmet hayat, neyse ki, neyse ne diyorum şimdi! Olduğum gibi göründüğümden bile emin değilim, hatta göründüğümden bile emin değilim Kahve Etkisi gözlerine....
İçimde gürültü, dışımda çıt çıkmıyor.
İçimde fırtınalar, dışımda çarşaf deniz.
Yürüyorum bu dönülmez yolda,
yürüyorum tek yönlü bu yolda,
yürüyorum yeryüzünde, ter yüzümde,
yürüyorum…
… yürüyorum.
Şu eski...
Bu gün doğdu tüm aydınlıklar,
teninden çalmıştı ışığı aşk,
yakınlığına denk aydınlık,
bunu anlatmak imkansız…
Nedense imkansızlara koşar...
Uykusuzluktan midemin bulandığı saatteyiz. 05:23’te. Birazdan üçüncü kahvemi içeceğim ve tüm gün uyanık tutmasını bekleyeceğim… Kahvenin uykuya iyi geldiği inancıyla! Oysa daha önce böyle olmadığını 100’den fazla kez...
01:54
Ahlal’im!.. Sessizliğine yenilerini ekliyorsun, haklısın, aynı zamanda haksız. Zamanla savaşıyorsan geri dön! Zamana karşı verdiğin savaşı kazanamazsın. Zamana verdiğin ne varsa...
Elleri, gece adamın,
beyaz duvarları yırtık,
üzerinde yokmuşların çizgileri takvim,
çarpık bir kentin isyanı,
dudağında sönmek üzere bir sigara,
gözlerinden kaçıp kayıplara karışmış uyku,
dudağında ölmek üzere bir...
Saat 01:35. Sen uyuyorsun, uyku da buna hayret ediyor. 32’lik halimin çocukluğuma olan hayreti gibi ve çocukken 30’larıma nasıl özendiğime hayret ettiğim gibi. Tuhaf, doğuyorsun kocaman 20 küsur yıl yaşıyorsun yapayalnız… Ve...
Dünya, kavuşamayan aşıklarla, efsanevi aşıklarla, birbiri uğurunda ölen aşıklarla dolu. Genelde aşk hikayeleri acı ve dram doludur. Ama buna rağmen aşk adına herhangi bir bilinir mihenk taşı yoktur, kısacası bilmiyorum, hatta şu sıralar hiçbir...
Deniz… şu gizemli su elementi, sıkıca birbirine sarılmış katrilyon çarpı katrilyonlarca atomlar. Hayatları yok ve var eder bir kudretle. Kimileri orada yaşar, kimileriyse onda… ve ne güzeldir bir balık için deniz. Öyle ya, boşuna...
İçim çok karanlık, bıraksam tüm dünyayı ablukaya alır güçte. Bir nevi karanlıkta bırakacak her şeyi, bir örtü gibi. Öyle uzun cümleler kurdum ki şehit oldu bağlaçları bu dünya yüzeyinin çamurdan şekillenmiş toprağına sebepsiz...
Sessizim ve hırçın.
Eylül ve soğuk.
Duvarlar ve 4.
Kimsesiz ve 7.
Konuşmuyorum.
Çıldırdığımı düşünüyorlar.
Aşığım ve yalnız.
Sigara ve küllük.
Hatırlamak ve unutmak.
Özlemek ve yangın.
Sessizliğime rağmen, şu...
İlerisi, gerisi… öncesi ve sonrası… yok! Yokmuş.
Sadece zaman var ve zamanın betimlenecek bir tarafı kalmadı. Ne kadar betimleme varsa betimledim, eminim. Ve öğrendin! En az bir kere de olsa zamanı benim...
Medet, ummak ve umay! Ömrümün limon çekirdeğidir demiştim, haklıydım, Yiğit, masum bir melek var şimdi dolanıp boynuma, beni senin mutlu ettiğin kadar mutlu edebilen. Şükür, hiç vazgeçmedim.
Vazgeçmeyeceğim.
Çünkü,
Önce...
Özlemek, hasret çekmek!
Sen...
Sana ve Yaşama Dair;
Rüzgar, yüzümü okşayıp, sakallarımın arasından gamzelerime dokundu.
Ve güneşin sıcağı, binlerce kilometre uzaktan dokundu tenime, biraz yaktı.
Ve saat günümü tarif etti ve bunca zaman gerçekten istediğim...
İlk cinayetin Aşk yüzünden işlendiğini bilmeyen yoktur muhtemelen. Muhtevasının ne olduğunu kimse bilmiyor yine de. Çok fazla yazılıp çizildi, belki de insan ilk düşünmeye başladığı andan bu yana insan aşk hakkında yazıp...
Biliyorsun, hatırlıyorsun… Zamanın içinde bir noktadan ibaretsin ve bunu bilmene rağmen takılıp kalıyorsun şu yoksunluklarına. Hiç şarkı olmayacak şiirler ve sözler bunlar. Ve bunlar kandırılmaktan ibaretti...
Her günün yarını da vardır elbette. Zaten bildiklerini yeniden öğrenmişçesine konuşan sen misin yoksa bir delinin etkisinde mi kalıyorsun yine?
Neyse ki, kalbimde hala hayattasın. Birkaç zalimliğin vardı ve ben onları...
Bir yakın, bir uzak!
Hep uzak, çok uzak.
Hiç yakın değil,
hep yangın içim!
Hiç umurumda olmadı ormanlar, öyle olsaydı bunca sayfa hüsran olmazdı. Bunca zamandır yanıyorum, gık etmiyorsun, bunca zamandır ölüyorum, bu cinayete...
İnsan, kandırılmaya meraklı. İlk kandırılışımızın üzerinden binlerce yıl geçti, ilk kandırılan varlık kin besledi, büyüttü… Sonraki nesillere aktardı. İnsan duyguları böyle kullandı.
&
Biliyor...
İşte, ben de senin gibi dayanamayıp yazıyorum. Senden önce böyle değildim, senden sonra hiç olmadığım bir adam var artık aynamda. Ve ikimizin arasında sıkışıp kalan onca şey, her şey de hiç olması gerektiği gibi değil.
İşte, senin de...